De coronapandemie en mentaal welzijn van studenten- waarom zoeken we geen hulp?

27 februari, de eerste corona infectie in Nederland. Nu, ongeveer anderhalf jaar later strijden we nog steeds tegen het virus. Met de pandemie zijn de fysieke klachten niet alleen omhooggegaan, ook mentale klachten zijn toegenomen, specifiek onder kwetsbare groepen zoals adolescenten. Rond December hoorde ik zoveel verhalen van studenten om me heen die het zwaar hadden, dat ik besloot om een fotoserie te beginnen, Isolation Z. Voor de fotoserie ging ik naar studenten toe om te praten over of ze mentaal door de pandemie beïnvloed werden. Samen met een portretfoto publiceerde ik hun persoonlijke verhalen online op Instagram.

Veel studenten vanuit het hele land reageerden. Één van de berichten kwam van Wake Up Student Psychology & Coaching. Lang verhaal kort, we besloten om te onderzoeken hoe studenten mentaal beïnvloed worden door de coronapandemie, specifiek gefocust op Groningen als een casestudy. Hoe worden de studenten mentaal beïnvloedt door de pandemie? Hoeveel studenten zoeken help voor hun mentale problemen? En nog specifieker: wat zijn barrières tot het zoeken van hulp voor mentale klachten?

Simpele, maar verontrustende statistieken

Laten we beginnen met de nummers. Eerder wetenschappelijk onderzoek wees al uit dat adolescenten een groep zijn die kwetsbaar is voor gevoelens van angst, depressie en disconnectie tijdens de pandemie. Onder jongeren namen eetstoornissen en middelenmisbruik toe. Ons onderzoek wees uit dat 60% van de studenten in Groningen een verhoging van mentale klachten tijdens de coronapandemie ervoeren. Vooral de studenten die voor de pandemie al met mentale klachten kampten gaven een stijging van mentale klachten aan (83%). Interessant genoeg, waar mentale klachten waren gestegen, was het zoeken van hulp dat niet.

Hulp-zoek gedrag

Praten over mentaal welzijn, of het hulp zoeken voor mentale klachten kan voordelig zijn. Maar wat houdt het echt in? Hulp-zoek gedrag, of help-seeking behaviour, kan onderverdeeld worden in twee verschillende typen: formeel en informeel. Formeel hulp-zoek gedrag is gericht op hulp zoeken bij professionele instanties, zoals artsen en psychologen. Informeel hulp-zoek gedrag wordt gezien als het praten met vrienden, familie en andere naasten over je mentale gezondheid. Na het verzamelen van informatie over de prevalentie van mentale klachten in Groningen onder studenten, hebben we gekeken naar specifieke redenen voor het niet zoeken van hulp (formeel en informeel). Gebaseerd op eerder onderzoek formuleerden we de hypothese: we verwachtten dat stigma de grootste barrière zou zijn om geen hulp te zoeken voor mentale klachten tijdens de pandemie.

Stigma

Stigma betekent de negatieve of discriminerende houding dat anderen hebben over mentale klachten. Meestal komt stigma voort uit een gebrek aan begrip of angst. Er zijn verschillende soorten stigma: (1) publiek stigma, wat doelt op de algemene publieke opinie over mentale klachten en (2) zelf-stigma, wat verwijst naar de negatieve attituden en meningen dat mensen met mentale klachten hebben over hun mentale problemen. Zonder te veel in detail te gaan, we verwachtten dat beide soorten stigma als barrière zouden werken voor formeel hulp-zoek gedrag, maar ook voor informeel hulp-zoek gedrag. In andere woorden, wanneer je een hoger gevoel van stigma ervaart, zal je minder snel je mentale klachten bespreken met een professional, of met je vrienden en familie.

Nieuwe perspectieven

De uitkomsten van ons onderzoek waren enigszins verrassend en tegenstrijdig met onze hypothesen. Beide typen van stigma hadden geen effect op de beslissing van studenten in Groningen of zij hulp zoeken voor hun mentale klachten. Het was niet eens gerapporteerd als één van de grootste barrières voor hulp zoeken. De grootste barrières die wel uit het onderzoek naar voren kwamen? Het niet beschikken over benodigde middelen (unavailability of resources, 6.4%) en angst voor interventie (14.9%), met als uitschieter ‘niet willen klagen’ (not wanting to complain, 49.6%!).

De helft van de studenten die aan ons onderzoek deelnamen gaven aan dat ze geen hulp zoeken voor mentale klachten tijdens de pandemie, informeel of formeel, omdat ze niet willen klagen over hun klachten. Onze uitkomsten suggesteren daarom dat we misschien een nieuw perspectief moeten nemen en dat we moeten focussen op het vinden van een construct dat gaat over het devalueren van persoonlijke mentale klachten. Professionals in de geestelijke gezondheidszorg zouden rekening moeten houden met de barrière die het devalueren van persoonlijke mentale klachten vormt. Ze zouden ernaar moeten streven om de personen te bereiken die hun klachten devalueren en specifiek een oog houden op de kwetsbare groep studenten. Tenslotte, jij kunt een rol spelen. Praat jij met je vrienden en familie over hun geestelijke gezondheid? Of over jouw eigen? Één belangrijke les die je mee kan nemen uit deze blogpost is daarom om contact te maken met jouw naasten, of zelfs onbekenden en op deze manier connectie op te zoeken in tijden van isolatie.

 

Bronnen:

Boom, I. (2021). Eenzaamheid onder alleenstaande jongeren tijdens coronacrisis.

Lifelines.nl. Retrieved 22 February 2021, from

https://www.lifelines.nl/deelnemers/nieuws/eenzaamheid-onder-alleenstaande-   jongeren-tijdens-corona-crisis.

Roberts, L. W. (Ed.). (2018). Student mental health : a guide for psychiatrists, psychologists,

and leaders serving in higher education (First). American Psychiatric Association Publishing.